Санъати асри 15
Санъати асри 15 ё санъати Ренессанс ба санъати аврупоӣ, ки дар тӯли солҳои 1400 тавлид шудааст, ишора мекунад. Ин давраи санъат эҳёи назарраси таваҷҷӯҳ ба сарчашмаҳои классикиро дид, ки пас аз суқути Рум ба ҷомеаи аврупоӣ гум шуда буд. Хусусан, ин асархоро чи аз тарафи рассомон ва хам косибон дар шакли дастхат нусхабардорй карда, аз нав кашф карда, омухта, тахлил мекарданд. Рассомон услуби эҳёи классикиро ба вуҷуд овардаанд, ки дар баробари санъати ин давра инкишоф ёфтаанд. Аз сабаби дастрасии ҷуғрофии худ, санъати Ренессанс тавонист вариантҳои сабкҳоро, ки бо тамоми марказҳои асосии фарҳангии Аврупо алоқаманданд, фаро гирад. Ва чун дар пайи пошхурии иерархияи феодалї ба вуљуд омадани марказњои нави шањрї нишон дод, санъат аз њамин замон бо болоравии маќоми тољирон ва муносибати онњо бо санъат ва рассомон хос аст. Рассомҳо кӯшиш мекарданд, ки мавзӯъҳоеро, ки одамон мефаҳманд, тасвир кунанд, ки дар натиҷа мавзӯъҳои динӣ тасвир шудаанд, ки рӯйдодҳои Китоби Муқаддасро аз нуқтаи назари инсонӣ тасвир мекунанд. Рассомон инчунин бисёре аз оилаҳои ашроф дар дохили ҷомеаро тасвир намуда, портретҳоро ҳамчун нишонаи обрӯ ва тасвир тасвир мекарданд. Давраи асри 15 бо афзоиши шумораи орденҳои динӣ ва болоравии қудрати калисо хос аст. Вақте ки он қувват мебахшид, бисёр одамон диндортар шуданд; ҷӯёи наҷот бо роҳи беҳбуди рӯзгор ва ё додани садақа ба афроде, ки аз онҳо камбағал ҳастанд - дар натиҷа зиёратҳо зиёд мешаванд. Рассомон чунин меҳисобанд, ки зебоӣ таҷассуми илоҳият аст; бинобар ин онхо аз санъати худ истифода бурда, ба воситаи расму хайкалхои худ шабоҳати осмонро тасвир мекарданд. Баъзе рассомон манзараҳои диниро тасвир мекунанд, масалан; Аксарияти шифти Чапели Систин Микеланҷело ба ривояти офариниш ва суқути инсоният бахшида шудаанд. Ҳунармандони асри 15 низ боварӣ доштанд, ки барои эҷод кардани таҷрибаҳои транссендентӣ барои тамошобин, онҳо бояд мавзӯъҳои рӯҳониро ба таври дастрас ва ҳамаҷониба тасвир кунанд. Рассомон ҳиссиёт, эътиқод ва таҷрибаҳои худро дар расмҳои худ ворид мекунанд, ки дар натиҷа тасвирҳои беназири ҷаҳонро ба вуҷуд меоранд - ба ҳар як рассом имкон медиҳад, ки аз рӯи услуби худ шинохта шаванд. Дар натиљаи ин давраи омўзиш ва эњё идеалњои классикї бо истифода аз дурнамои хаттї - амиќ дар фазо бо тасвири манзара гўё аз равзанаи кушода нигаристан аз нав кашф карда шуданд. Дар ин давра инчунин афзоиши аҳамияти шахсият мушоҳида карда шуд, ки дар натиҷа тасвирҳои муоширати одамон бо ҳамдигар пайдо шуданд. Чун он замон инъикоскунандаи қудрати сиёсии он (подшоҳ ва калисо) буд, подшоҳон аксар вақт дар беҳтарини худ тасвир мешуданд; либоси зинатдор пуши-да, дар тахтхои начибона нишаста, гохо дар ихотаи дарбориён буданд.