Санъати асри 17
Асри 17-ум давраи дастовардҳои бузурги санъат дар Аврупо буд, ки услуби барокко дар авҷи худ буд. Асри 17-ро аксар вақт асри санъати динӣ меноманд, ки услубҳои наққоширо рӯҳияи бартарии ғамгинӣ ва бузургӣ бартарӣ медиҳанд. Ин аз бисёр ҷиҳат инъикоси ошӯбҳои сиёсӣ ва мазҳабии он замон буд, ки асарҳо ба мавзӯъҳо, аз қабили марг, доварӣ, имон, наҷот ва Апокалипсис тамаркуз мекарданд. Бо вуҷуди ин, дар айни замон яке аз муҳимтарин таҳаввулоти бадеӣ дунявии санъат буд. Бо афзоиши сарват ва мукаммалии фарҳангӣ дар байни ҳама синфҳо, рассомон ба мавзӯъҳое табдил ёфтанд, ки ба оммаи васеътар муроҷиат кунанд. Дар ҳоле ки бисёре аз наққошҳо ба маросимҳои динӣ, рақамҳо ё рӯйдодҳо таъкид мекарданд, тамоюли афзояндаи рассомон барои намоиш додани мавзӯъҳои дунявӣ, ба монанди саҳнаҳо аз таърих ва мифология вуҷуд дошт. Ба ин иқлими тағйирёбандаи сиёсии он вақт таъсир расонд - анҷоми Ҷанги сӣ-сола дар соли 1648 ба рассомон ва ҳайкалтарошҳо имкон дод, ки санъати худро воқеӣтар кунанд, дар ҳоле ки таваҷҷӯҳи нав ба антиқаи классикӣ вуҷуд дошт. Хусусияти муҳими санъати барокко дар асри 17 истифодаи рангҳои бой ва муқобил буд, ки рассомони барокко палитраи ғафсро дӯст медоштанд. Қисми зиёди ин рангорангӣ аз илова кардани пигментҳои дурахшон, ки тавассути усулҳо ва усулҳои нави рангкунӣ имконпазир буданд, ба даст омадаанд, ки дақиқтарро дар татбиқи ранг ба рента имкон медиҳанд. Дигар усулҳои нав дар ин давра рушди бараҳнаҳои ҳаёт ва тамаркузи бештар ба реализмро дар бар мегирифтанд, ки рассомон ба ҷузъиёт, аз қабили матн диққати ҷиддӣ медоданд - ин "расми зебо" ё "санъати зебо" маъруф буд. Ба харчи дурусттар тасвир кардани олами табиат шавку хаваси калон пайдо шуд. Ин ба таври воқеӣ нишон додани наботот, ҳайвонот ва дигар ашё, аз қабили мева ва гулҳоро дар бар мегирифт. Бо ин хисси нави реализм ба тасвири хаёти харруза ва хаёти одамони оддй бештар диккат дода шуд — калимаи «жанр» барои тасвири расмхое, ки мавзуъхои харрузаро тасвир мекарданд, истифода мешуд. Услубҳои Ренессанс низ дар ин давра, махсусан дар Италия, таъсири калон доштанд. Микеланджело ва Рафаэл барин рассомони давраи Ренессанси баланд ҳанӯз фаъол буданд, дар ҳоле ки наслҳои нави рассомон услубҳои шабеҳи кори худро таҳия карданд. Услуби барокко ҳаракати бартаридоштаи бадеӣ дар Итолиё дар тӯли ин давра буд, гарчанде ки таъсироти дигар аз маннеризм ва ҳатто баъзе намунаҳои расмҳои табиӣ, ки дар миёнаи асри 17 ба вуҷуд омадаанд, вуҷуд доштанд. Калисо дар тавлиди санъат дар тӯли асри 17 нақши бартаридошта дошт ва бисёре аз рассомон инчунин дар муассисаҳои калисо, ба монанди дайрҳо ё монастирҳо кор мекарданд. Илова бар ин, рассомон аксар вақт аз ҷониби хайрхоҳон - сарпарастон, ки ваъда доданд, ки ба рассом дар тӯли фаъолияти худ дар ивази ҳуқуқи харидани расм дар охири умрашон дастгирӣ хоҳанд кард.