Классикизм
Классицизм як ҷунбиши санъати ғарбӣ аст, ки асосан ба услубҳои юнонӣ ва руми қадим асос ёфтааст ва аз Ренессанс ба таври ҷиддӣ қарз гирифтааст. Он идеалҳои классикии зебоӣ, ақл, расмият, мувозинат, ҳамоҳангӣ ва тартиботро дастгирӣ мекард; он ба таносуби идеалии инсон диққати махсус медод. Классицизм дар истифодаи ранг, таносуб ва миқёс ба худдорӣ такя мекард. Он аксар вақт бо рақамҳое тасвир карда мешуд, ки дар шакли идеалӣ, хеле муфассал ва бараҳна буданд. Классицизм як аксуламал бар зидди санъати барокко ва истифодаи ранг, ҳаракат, ҳассосият ва мавзӯи драмавӣ буд. Дар классикизм ранг аксар вақт барои ифодаи ҳамоҳангӣ ва тартибот истифода мешуд. Диққати марказии классикӣ ба бадани инсон ва таносуби он буд. Он унсурҳои меъморӣ, ҳайкалтарошӣ ва наққоширо истифода бурда, табиатро тавассути бадани инсон муаррифӣ мекард. Классицизм дар тамаддуни Ғарб то давраи романтизм ҳаракати бартаридоштаи санъат буд. Дар давраи классикизм бартарияти ақл ва мантиқ буд. Рассомон кушиш мекарданд, ки дар расмхои худ зебоиро бе хиссиёт ва шавку хавас тасвир кунанд, то ки хисси орому хамохангро ифода намояд. Рассомони классикӣ мехостанд, ки фикрҳои худро баён кунанд ва моҳияти асосии ашёро ба даст оранд, ба ҷои нусхабардорӣ ё танҳо тасвир кардани ашё, ки мушоҳида мешуданд. Услуб расмӣ ва дақиқ буд, аммо эҳсосот ва ҳаракат надошт. Асоси асосии ҳаракати классикӣ ин эътиқод буд, ки санъат бояд табиатро барои тарбия ва такмил додани одамон тасвир кунад. Дар охири асри 17 классикӣ аз шимоли Аврупо, махсусан Фаронса, ба тамоми қисматҳои дигари Аврупои Ғарбӣ паҳн шуд.