Ренессанси Шимолӣ
Эҳёи Шимолӣ услуб ва истилоҳи санъатест, ки ба давраи наққошӣ дар Аврупо, ки пас аз Эҳёи Итолиё пас аз он буд, дода шудааст. Дар Аврупои Шимолӣ, услуби Ренессанс назар ба Италия дертар пайдо шуд, аммо нисбат ба Эҳёи Итолиё, ки дар тӯли садсола аст, тағироти амиқтар ва пойдортар буд. Эҳёи Шимолӣ давраи дастовардҳои бузурги санъат буд ва ба рушди минбаъдаи санъат дар Аврупо таъсири калон расонд. Рассомони шимолӣ усулҳои наверо ихтироъ карданд, ки симои наққоширо тағйир медиҳанд. Онҳо рангҳои равғаниро истифода мебурданд, ки омехтаи олиҷаноби пигмент бо равғанҳои хушккунанда буд, ки ҳамчун лаки сунъӣ амал мекард ва ба рассомон дар кори худ озодии бештар медод ва нисбат ба ҳар чизе, ки қаблан дида шуда буд, рангҳои амиқтар меофарид. Рангҳои равғанӣ аз замонҳои қадим маълум буданд, аммо то он даме, ки рассомони Эҳёи Шимолӣ онро истифода набурданд, воқеан фаҳмо набуд. Рассомони шимолӣ инчунин дурнамои хатиро такмил доданд, ки ин як маҳорати нав ва муҳим буд, ки ба рассомон имкон медиҳад, ки бо истифода аз сатҳи дученака иллюзияҳои се андоза эҷод кунанд. Ин як тарзи нави революцио-нии рассомй буд, ки аз ин пеш хеч гох истифода нашуда буд. Рассомони шимолӣ инчунин дар истифодаи нур дар санъат пешрав буданд. Рассомони Ренессанси Шимол аз нур, кувваи он, зебой ва гайричашмдошти он шавкманд буданд. Онҳо роҳҳои илова кардани онро ба кори худ тавассути истифодаи қабатҳои шаффофи рангҳои равғанӣ дар болои ҳамдигар омӯхтанд, то онҳо тавонанд таъсири гуногуни нурро дар ҳар як қабат ба даст оранд. Рассомони Эҳёи Шимол нисбат ба рассомони Эҳёи Итолиё ниятҳои гуногун доштанд. Онҳо ба пешрафтҳои фалсафӣ ва илмӣ камтар таваҷҷӯҳ мекарданд, аммо ба ҷои он ки дар расмҳои худ ба таври воқеӣ муаррифӣ кардани ҳар се андоза таваҷҷӯҳ мекарданд. Рассомони шимолӣ мехостанд, ки одамон эҳсос кунанд, ки онҳо метавонанд дар расмҳои худ ба ҷаҳон даст дароз кунанд ва ламс кунанд. Яке аз роҳҳои ин кор ин истифодаи дурнамои хатӣ буд, ки қаблан дар таърихи санъат истифода нашуда буд. Рассомони шимолӣ инчунин дар истифодаи рӯшноӣ дар наққошиҳои худ пешрав буданд, ки ин кори онҳоро аз ҳама рассомони дигар дар давраи Эҳё ва баъд аз он фарқ мекард. Ин дар он аст, ки онҳо мехостанд рӯшноиро, ки воқеан дар табиат пайдо шудааст, ба даст оранд. Баъзе рассомони машҳури Ренессанси Шимолӣ Албрехт Дюрер, Питер Брюгел Питер, Питер Пол Рубенс ва Рембрандт Ван Рижн буданд. Ин рассомон дар ҳаёти худ корҳои зиёдеро анҷом додаанд, аз қабили наққошии шоҳасарҳое, ки то имрӯз барои ҷузъиёти воқеӣ ва истифодаи нур ситоиш карда мешаванд.