Романтизм
Романтизм, ки онро санъати романтикӣ низ меноманд, як ҷунбиши бадеии аврупоӣ аст, ки дар нимаи дуюми асри 18 ба вуҷуд омадааст. Романтизм аз тағир додани усулҳои анъанавии рассомии классикӣ тавассути илова кардани эҳсосоти нав ба асар ва эҳсоси табиӣ дар он иборат буд. Романтикҳо бар хилофи рассомони классикӣ истифодаи рангҳои равшан ва композитсияҳои гуногунро дӯст медоштанд. Романтистҳо аз табиат, тасаввурот, хусусиятҳое, ки бо рассоми классикӣ умумӣ нестанд, хеле илҳом гирифтанд. Романтизм ҳамчун вокуниш ба инқилоби саноатӣ ва инқилобҳои сиёсӣ дар Аврупо ба вуҷуд омадааст. Тағйирёбии қудрат аз подшоҳон ба одамоне, ки демократияро меҷустанд. Аз ин рӯ, тағйироти иҷтимоӣ ба амал омаданд, ки боиси истифодаи мавзӯъҳои нав гардиданд, ки ин тағйиротро дар ҷомеа инъикос мекунанд. Романтикҳо ба таҷрибаҳои инфиродӣ ба ҷои қоидаҳои анъанавӣ боварӣ доштанд. Ба чои рационализм ва тартиб ба хаёлот, табиат ва эхсосот афзалтар дониста мешуд. Санъати ошиқона ҳамчун ифодакунанда, эмотсионалӣ, хаёлӣ, рӯҳонӣ ва дурандешӣ тавсиф шудааст. Романтизм дар олами санъат вокуниш ба классикизми давраи неоклассикӣ буд. Фарқи асосии романтизм ва классикӣ дар он аст, ки дар ҳоле ки санъати классикӣ ба қоидаҳои қатъӣ, сохтор ва шакл риоя мекунад, санъати романтикӣ бештар таҷрибавӣ ва хаёлӣ аст. Инчунин фарқиятҳои дигар мавҷуданд, ба монанди схемаҳои рангҳо, мавзӯъҳо, мавзӯъҳо бар зидди муқаррарӣ дар шакл ва симметрия. Мақсади асосии романтист ин тасвир кардани ҳиссиёти бар хилофи воқеият буд. Гуфта мешавад, ки рассомон аз табиат илҳом гирифтаанд, зеро онҳо дар ҷустуҷӯи зебоӣ аз шаҳрҳое буданд, ки пайдо кардани он душвор буд. Услуби гуногуни наққошӣ инчунин натиҷаи тағирот дар манзара буд, ки рассомонро водор сохт, ки бар хилофи рӯйдодҳои таърихӣ манзараро афзалтар донанд.