Эҳёи баланд
Эҳёи олӣ эҳтимолан даврае дар таърихи Аврупо буд, ки пешрафт ва пешрафти санъатро дидааст. Ин давра бо сарпарастии ғании санъат, эҳёи инсонпарварӣ ва арзишҳои маънавӣ буд. Эҳёи олӣ марҳалаи ниҳоии он ба ҳисоб меравад Давраи Ренессанс ки дар асри 14 дар Италия сар шуда буд. Он ҳамчун як давраи дастовардҳои истисноӣ ва ихтироъ буд ва дар омӯзиши классикӣ беҳбудӣ ва рушди азимро дид. Илова бар ин, сарпарастии густурдаи аристократҳои сарватманд ва табақаи миёнаи афзоянда вуҷуд дошт, ки қодир ба қадр кардани асарҳои бадеии ин дафъа ба вуҷуд омада буданд ва шавқу рағбати онҳо ба санъат рассомонро водор сохт, ки усулҳои нав ва инноватсионии рассомиро ихтироъ кунанд. Ба асархои давраи Ренессанси олй перспекти-вахои таъсирбахш, композицияхои мураккаб ва тасвири табиии фигурахо хос мебошанд. Давраи Ренессанси баланд ҳамчун авҷи раванди тӯлонӣ ҳисобида мешавад, ки рақобати зиёди рассомон ва омодагии онҳо барои таҷриба бо идеяҳои навро дар бар мегирифт. Рассомҳо тавонистанд эҳсосоти инсониро бо истифода аз геометрия, рӯшноии драмавӣ, ранг ва анатомия дар рӯи канвас ҷойгир кунанд. Хулоса метавон гуфт, ки ба осори давраи Ренессанси олӣ натурализм хос аст. Услуби натуралистии расми дар давраи Ренессанси баланд офаридашуда чунон равшан аст, ки гӯё манзараи дар расм тасвиршуда воқеан рух дода бошад. Он инчунин бо истифодаи драмавии рӯшноӣ ва соя, дурнамои хаттӣ, таҳрифи шаклҳо ва анатомия ва инчунин тасвири дақиқи рақамҳо бо эҳсосоти инсонӣ хос аст. Услуби бадеии Эҳёи баланд асосан аз анъанаҳои юнонӣ, румӣ ва инчунин анъанаи Платонӣ илҳом гирифта шудааст, ки тафаккури оқилона ва риёзиро таъкид мекард, ки дар бисёр асарҳои санъати дар ин давра тавлидшуда намоён буданд. Аз ин рӯ, метавон гуфт, ки услуби санъати Эҳёи олӣ асосан ба гуманизм ва эътиқодҳое, ки дар он замон паҳн шуда буданд, таъсир расонидааст. Эҳёи олӣ яке аз бонуфузтарин давраҳои санъат дар тамаддуни Ғарб аст; кашфиёти илмй, навигарихои технологй, пешравии адабиёт ва театр ва фахмиши нави табиати инсонро дид.