Неоклассизм
Неоклассицизм як ҷунбиши санъат буд, ки дар атрофи консепсияи услуби юнонӣ ва румӣ ва мавзӯъҳои классикӣ истифода ва давр мезад. Ҳаракат дар давраи пас аз романтизм, дар охири солҳои 1700 то аввали солҳои 1800 ба вуҷуд омадааст, аммо одатан имрӯз ҳамчун қисми асри 19 номида мешавад. Ба неоклассицизм коидахои катъии ороиш, гармония, таносуб ва завк хос аст; Ҳамин тариқ, қадршиносии версияҳои классикии ин хислатҳоро бармегардонад. Ин услуб аз романтизм бо сабаби тамаркузи он ба симметрия ва маҳдудият, на ифодаи эҳсосотӣ, фарқ мекард. Неоклассицизм ба шакли инсон тамаркуз мекунад ва мекӯшад, ки услубҳои классикии юнонӣ тақлид кунад. Рассомон аз замонҳои қадим илҳом гирифта, бо сабабҳои гуногун ба фарҳанги қадимии Юнону Румӣ тамаркуз мекарданд; аз чумла комьёбихои онхо дар санъат, меъморй, адабиёт ва фалсафа. Неоклассицизм аслан ҷунбиш набуда, балки эҳёи санъати классикӣ ва меъморӣ буд; махсусан услубхое, ки дар маданияти Юнони кадим намоён буданд.